ÇOCUKTA ÖZGÜVEN GELİŞİMİ

ÇOCUKTA ÖZGÜVEN GELİŞİMİ

Özgüven, bir çocuğun kendisi olmaktan memnun olması ve bunun sonucu kendisi ve çevresiyle barışık olması demektir.

Özgüven, çocuğun doğuştan getirdiği biyolojik özellikleri, (mizaç, zekâ, fiziksel özellikler vb.) çevresel etkiler ile çok erken dönemlerde şekillenmeye başlar. Büyükleri tarafından sevgi gören, gereksinim duyduğunda beklediği yakınlık ve ilgiyi bulan, fikirlerine değer verilen, güven duyulan ve sorumluluklar verilen, iyi yaptığı şeyler için övülen, gurur duyulan, yaptıklarında hataya yer verilen ve olduğu gibi kabul edilen çocuğun özgüveni yüksek olur.

Özellikle okul öncesi döneme kadar çocuğun özgüveni, anne babanın verdiği sözel olan ya da olmayan tepkilerle, anne babanın çocuğa yönelik tutum ve davranışları ile şekillenir.

Özgüven Yetersizliğinde Aile Etkisi

Bazı aileler çocuklarını en iyi şekilde yetiştirmek için aşırı korumacı tavırlar sergilemektedir. Çocuklarını sevgi ve şefkate boğan bu anneler, çocukları hiçbir zorlukla karşılaşmasın diye her türlü işi kendi üzerlerine alırlar. Bu tip ailelerde anne, çocuğun yapması gereken şeyleri yapar, çocuk adına düşünür, ona fazla yük vermez. Aslında bu iyi niyetle yapılan bir eğitim hatasıdır.            Çocuğun bütün sorumluluklarını  üstlenmek çok büyük bir risktir; çünkü çocuk kendi sorununu kendi çözme becerisi kazanamamaktadır. Bu tür bir davranışa maruz kalan çocukta “Ben yapamam.” düşüncesi oluşur.

Bu, özgüveni azaltan bir düşüncedir; çocuk kendisini yetersiz, güvensiz hisseder ve annesine sormadan hiçbir şey yapamaz hâle gelir.

Çocukların özgüvenlerini sağlamak için yapılması gerekenler şunlardır:

** Var olmalarının sizin için ne kadar önemli olduğunu onlara hissettirmelisiniz.

** Çocuğunuzun kendi yeteneklerini ortaya çıkartmasında yardımcı olmalısınız.

** Yaptıkları ve ilgilendikleri şeylerin, sizin için ne kadar önemli ve değerli olduğunu göstermelisiniz.

** Evinizde herkesin birbirine güveneceği bir ortam oluşturmalısınız.

** Çocuğunuza kendi davranışlarınızla örnek olduğunuzu unutmamalısınız.

 **Beklentileriniz çocuğunuzun seviyesinde olmalı, onu aşacak beklentilerinden kaçınmalısınız.

**Çocuklarınıza sorumluluk vermelisiniz.

** Birlikte vakit geçirmelisiniz.

**  Çocuğunuzla ilgili problemleri onu suçlamadan ya da onun karakterini eleştirmeden konuşmalısınız.

UNUTMAYALIM Kİ,

Çocuğumuza sorumluluk vermedikçe,

Yemeğini kendisinin yemesine izin vermedikçe,

Ters bile olsa ayakkabılarını kendisi giymek istediğinde elinden aldıkça,

Yaptığı resimleri beğenmeyip eleştirdikçe,

Onun adına birçok görevi yerine getirdikçe,

3 yaşını geçmiş olmasına rağmen hala birlikte uyumaya devam ettikçe,

Sen yapamazsın, düşersin, canını acıtırsın deyip yaşamdan kısıtladıkça,

Çocuklarımızı başkalarıyla ya da kardeşiyle karşılaştırdığımızda kişilik gelişimlerine büyük zarar veriyoruz.